Jan Devrim

Bir sürü cümle geldi aklıma mevcut hislerimi anlatmaya çalışan ama onları sıraya sokamıyorum. Hani bulmacalar gibi. Karışık cümleler verilip bir sıraya sokmanız istenir ya. Artık ne yapacağınızı siz daha iyi bilirsiniz. Parmaklarım uyuşuyorsa ve saçmalıyorsam, muhtemelen kuru bir puroyu bitirmeye inat ettiğim içindir. Yada değildir.  Eğer rüzgarlı bir günde pipo içip kitap okuyacaksanız hiç etkileyici olmuyor. bitiyor çünkü. 3 günlük sakalım ve üzerimde yemek yemekten kendinden geçmiş homer simpson ile çok çekici geldiğim 2 den fazla insan varsa, insanlık tehlike altında demektir. Türkiye Rusya'yı yendi ama bu sık olmuyor. Başkası olmak konusundaki saplantımın beni hastalıklı biryere götürdüğü konusunda bir iç ses bağırıyor ama duymuyorum. Siz de duymayın. Günlük tutmamın önüne kendi saçmalıklarım geçti ve bundan çok mutsuzum. Buzdolabım kendini ısıtıcı sanıyor, yaz ayındayız, içindeki herşey bozuldu ve mevcut koşullarda ona anlayışlı davranmaktan başka çarem yok gibi görü...

Piposunun sönmüş küllerini bir kez daha silkeledi. Kibritinin bir ucu ile tütünleri karıştırdı, sonra pipoyu tekrar yaktı. İstanbul’un eski semtlerinden birinin arka sokaklarında, eski bir   binanın çatı katındaki resim stüdyosu yine dumanla doldu. Dumanların arasından, uzamış sakalları ve bembeyaz yüzü çıktı. Uykusuzluktan kızarmış gözleri ve yorgun düşmüş yüzü dumanların bir parçası gibi oldu bir an. Ressam gözlerini kapatıp, çizmeye çalıştığı resmi düşündü bir kez daha… Ufak bir Anadolu kasabasında doğmuştu. Babası kasaptı, orada büyüdü.   Yaz tatilinde, sabah erkenden kalkar, taş zemini yıkamak, kepenklerini açan esnaflara yetişmek, sabah çayındaki sohbete katılmak için koştururdu. Dükkana döktüğü su, hızla kaybolurdu arkasında mutlu, temiz ve huzurlu bir serinlik bırakarak. Tuvaline, esnaf çocuğu olmanın neşesini ve teslim olmanın huzurunu boyamak istedi. Anneannesi, kara yüzlü ama şirin, sevecen bir kadındı. Dedesi ise sert mizaçlı bir çiftçitydi. Hava ısındığı gibi...