Jan Devrim

Doğduğunda, Polatlı’nın ufak bir köyündeydiler, annesi tombul yanaklarını gördüğünde sevinçten ağlamaya başlamıştı. Babasına da bir oğlu daha olduğunu söylediler. Mutlu oldu. Gururlandı. O gece herkes neşe ile uyudu. Beş yıl sonra, toz kaldırarak gelen Minibüs’den inen babası, kucağındaki oğlunu göğsüne bastırıyordu, içindeki yaranın kanamasına engel olacakmış gibi. Olmadı. Birşey, ne olduğunu bir türlü anlamadıkları birşey… O birşey, çocuğu “zeka geriliği” ile büyüttü, içlerinde o büyük yara kanadı durdu, acıdı ve acıttı. Yakup bu mutsuzluktan ve huzursuzluktan uzakta yaşadı. Allah vergisi bir mutluluğu vardı içinde, her zaman açan bir çiçek gibiydi. Hep tombul bir çocuk oldu. Esmer, traşlı kafası, güler yüzü köşeden görüldüğünde birileri hemen yanına gelip komik bir cevap versin diye birşeyler sorardı. Yakup’da bu oyunu, zannedilenin aksine, hızla çözdü. Verdiği cevaplara herkes gülüyor, eğleniyordu. O da aynı komik cevabı vermeye devam etti: -        Ya...

Olur bazen böyle. Takılmamak lazım, aslında takılmamak lazım. Çok yorgunum, içimde bir sürü acı birikti. Konuşunca sesim yüksek çıkıyor, suskunluk acıtıyor. Ben bu değilim desem, ben bile inanmam buna. Anlatamıyorum. Anlatabilmem lazımdı.

Hani bir makinanın sürekli hareket eden, aynı yönde giden- gelen parçaları zamanla eskir, yıpranır ya. Makinanın bir özelliği bozulur bazen sürekli kullanmaktan. Ben de kendi makinamın nerelerini bozduğumu düşündüm bugün. Şunları buldum: Damak tadı birimini  bozdum: Artık acıyı daha az hissediyorum. Çok acı biberler hafif sızlatıyor, hardalın tadı kalmadı. Midemi yakan acıları hissetmiyorum. Sabahları uyku uyuma dişlisi sıyırdı. Ne yaparsam yapayım, huzurlu ve uzun bir uykuya dalamıyorum. Her sabah erkenden uyanıyorum.  İnsanarın kötü, saçma, iğrenç bir şey yapmasına şaşırma kayışı attı. İnsanoğlunun herşeyi yapabileceğine inanıyorum. Çalışma saati göstergesi bozuldu. Her an telefonum çalabilir ve buna şaşırmam. Tamir edemeyeceğime inandığım bozukluklar bunlar!