Jan Devrim

Çok karanlık günler geçirdi. Nasıl tarif edilir ki ? En iyi dostu, dayısının oğlu ile yemekte kavga edip, bıçaklayarak öldürdü. Yıllar önceydi, çok uzun yılla önceydi.  Yüz bin yıllık pişman olmuştu, henüz yirmilerinde ege sahillerinde bir cezaevine kapatıldı. Günler günleri kovaladı, ömürünü geçireceğini bildiğinden, kendini yormadı. Günleri saymadı. Küçük, küçücük bir dünyada yaşadığını hayal etti. Dışarısı olmayan, olamayan. Olanları da düşünmedi. Bir anda bu yeni, küçük, dertli ama naif dünyaya doğduğunu hissetti. Yıllar yüzbin yıllık pişmanlıkla geçti gitti.  Hareketsiz insanın uykusu zor oluyordu, geceleri, güneşin karanlıkla buluştuğu o anda uyanıyor, bazen, ama bazen, abdest alıp bir sabah namazı kılıyor, o gece serinliğine kendini bırakıyor ve düşünmemeye çalışıyordu. Sonrası yatağında düşünerek geçirdiği, sigarasının dumanının gidişini ezberlediği saatlerden ibaretti. Ziyaretçisi yoktu, olsun isterdi. Ama anası babası ölüp gitmişti. Onla...

Bir gece, Haziran'ın tatlı sıcağı, güzel bir meltemle ruhumuzu okşuyordu. Çimenlerin üzerine şuraya buraya atılmış, metal ayaklı, damarlı mermerden yapılmış yuvarlak masaların toprağa hafifçe gömüldüğü, yuvarlak karpuz lambaların, birer uzay çiçeği gibi heryere dağıldığı bir kır bahçesinde, galiba henüz doksanlı yıllar gelmemişti, uçuşan ateş böceklerinin peşinde koşuyorduk.  Bahçenin bir ucunda, bir saz ekibi çocuk seslerini bastırarak eski ama tanıdık, sakin ama yakan bir şarkıyı söylüyordu.  Saz ekibini hiç görmemiştim, büyük şehirden mi gelmişler ne, papyonlar ve  ancak o gece karanlığında beyaz görünen gömlekler ile ter içinde seslerini yetirmeye çalışıyorlardı. Esmer yüzleri, bana başka, bambaşka bir hikaye anlatıyordu, o zamanlar bile. Çocuklar ile kaynaşamayacak kadar çekingen, büyüklerin masasında duramayacak kadar çocuktum. Yine de, bütün gücümle, bir metal sandalyeyi çekiştirdim. Sessizce oturan anne ve babamın yanına, bildiğim en güvenli liman...