“Diana Krall” sakince “Sway” söylüyordu sahnede ya da ben kapanmış barın sahnesine bakarak aklımdaki şarkıyı mırıldanıyordum. Bu şarkıyı ilk defa duyduğum ya da duyduğumu sandığım ya da bir milyar kez duyduğum ama ilk defa içime işlediği o inanılmaz filmi hatırlatıyordu bana Münih sokakları, o ekspres treni bekleyen adamda değilse bile, her gece herkese uyku iksirini veren ve rüyalar sırasında dünyayı değiştiren doktorda bir Alman tarzı vardı zaten. “Diana Krall”, benim için ama sadece benim için, Maximillian Strasse’de kapalı bir barda, piyanosunun başında, bir kot pantolon ve mavi gömlek ile “Sway” söylüyordu. Yerlerde hafif bir ıslaklık vardı ve Mayıs’ın iyilik yaptığından ziyade, Haziran’ın yaramazlık yaptığını düşündüren bir geceydi. Mavi gömleğinden yaramaz bir dekolte görünüyordu belki, o kadarını karanlıktan seçemedim. “Maximillian Strasse”de bütün zenginliklerin arasında, bir “Armani” terliklere bakıp gülüyordum çocukça. Yanımdan “Ferrarri” ve adını bilm...
-- Günlük / Öyküler / Denemeler --