Paltomun içine sığınacakmışcasına, küçülüp büzülerek saklanıyorum. Sonra cesur durmam gerektiği geliyor aklıma. Cesur ve korkusuz… Tekrar gözlerimi kısıp , sırtımı sırtlanlar gibi kasıyorum. Hayır, sırtlanlar gibi değil, onlar vahşi leş yiyicisi. Başka bir şey gibi. Tahta gibi mesela? Her neyse. Dikkatimi asla görünmeyecek bir uzaklığa odaklıyor, gözlerimi kısıyorum. Hiçbir endişe taşımıyormuşumcasına görmediğim o uzak yerlere bakıyorum. Evet, ben gerçekten çok korkuyorum. Kıpkırmızı bir tren geçiyor yanımdan, kulak memem bile sallanıyor. Dizlerime bir titreme oturuyor, gözümün bir kısmı kan kırmızı görüyor. Tren sanki benim içimden geçiyor. Korkudan dilim tutulur gibi oluyor. A! Bir bakıyorum ki akşam olmuş. Ay bir o yana bir bu yana salınıyor. Kararsız aylar bunlar, insanlar bile ne yapacağını bilmiyor!.. Ancak ben böyle şeylerden çok korkarım. Yani aniden geçen trenler, salınan aylar, kırmızı bir ağaç falan. Böyle şeylere alışkın değilim, hiç ...
-- Günlük / Öyküler / Denemeler --