Jan Devrim

Vasiyet Niyetine... Güneş batıyordu... Ömrüm bitiyordu... Bahçenin sakinliği içinden, aslında güllerin ve yemyeşil bir çimenin ortasından uzakta batan güneşin kızıllığına baktım.  Kımıldamak istedim. Ama oturduğum koltuk izin vermedi.. O koltuktan kalkacak gücüm kalmamıştı artık. O koltuktan kalkmak bir yana; her nefes aldığımda dinlenmek istediğimi hissediyordum. Ömrüm bitiyordu. Çok değil, bir altmış sene beni taşımış bedenim, benim tek gerçek yoldaşım, beni bırakıyordu.. Önce isyan ettim, kim etmez ki... Ölmek hiç güzel değil, ilk düşündüğünde. Yani herşey bitiyor, bu güzel güllere bir daha bakılmayacak, bahar tazeliğinde bir daha nefes alınmayacak, bir daha karların sessizliği hissedilmeyecek.  Dostlar arasında kahkaha atılmayacak bir daha. Yaşadım; belki biraz az belki biraz fazla... Önce isyan ettim, kim etmez... Sonra... Sonra yaşadıklarımın yettiğini hissettim. Herşeyin bir zamanı olduğunu ve benim de artık bir daha uyanmak, bi...