O gün, sabah işe giderken, traş olmaya henüz başladığımda, yüzüme baktım ve gençliğimde, belki onaltı yaşımda oynadığım tiyatro oyunu aklıma geldi. Nedensizce, bir anda aklıma geldi. Subay kıyafeti giydirmişlerdi bana, ikinci perdenin açılışında uzun, çok uzun bir konuşma yapıp, bir daha sahneye çıkmıyordum. “Suçlular Çağı, Suçsuzlar Çağı” O oyun, oynadıkça anlam kazandı. Ben subay kıyafetini sevdim. 1. Perde başlarken giyer, benim sıram gelene kadar küçük şehrin tek tiyatro salonunun girişinde dolanırdım. Genç kızlar beni beğenir, gözlerini çekmeden bana bakardı. O zaman, “Bir asker olmalıyım, subay olmalıyım. Bu üniformayı hep giymeliyim.” dedim kendi kendime. “Yada onun gibi bir şey, vali olabilir, savcı, hakim olabilir. Ama gücü kendinden olan bir iş yapmalıyım.” Öyle olmadı. Bir ufak işletmede, dükkanın arkasındaki ofiste muhasebede çalışan, ne fakir, ne zengin, sıradan birisi oldum. Çünkü oyun, oynadıkça anlamını yitirdi. O etki, kayboldu. Ve son bir gün, ...
-- Günlük / Öyküler / Denemeler --