Jan Devrim

Yüzün hiç solmayacak sanmıştım. Ben bugün bildiklerimi hiç bilmiyordum. Düzce'de, Celal Kasapoğlu caddesindeydik. Evimiz o zaman için kocaman, artık , şimdi, küçücük ve hatta depremden sonra yok olmuş bir binanın en üst katındaydı. Kapıdan girince sağa döndüğünde salona girerdin. Girdim. Akşam üstüydü herhalde, okuldan mı gelmiştim bilmiyorum. Bir ufak cüzdanım almıştım. Yada birisi hediye etmişti. Benzeri şimdi oğlumda var. Onun cüzdanı  Örümcek Adam resimleri ile dolu. Ama aynısıydı hemen hemen.. Yanına gittim. Cüzdanımı gösterdim. İçi boş tabii. Hatta cüzdana ne konulur onu bile bilmiyorum. Yani para konulur tabi, onu biliyorum ama, param yok. Öğrenciyim, en fazla demir paralar veriliyor. Varsa.. Sana cüzdanımı gösterdim. Baktın, içine biraz para koydun.. Benim de koymamı beklercesine, ne kadar mutlu ettin beni, belki çok küçük bir paraydı. Önemli değil. Cüzdanım işe yarıyordu... Yüzün, benim yüzüm güldüğü için gülmüştü... Akşamları gelirdin, henüz bekardın, sal...

Son söyleyeceğimi baştan söyleyeyim: Sürgün evlatlarının yaraları asla iyileşmez. Bilemedikleri bir yarayı  arayarak yaşarlar, sefil ve depresif ömürleri boyunca.. ------ Bugün Midilli (Lesvos)'da saçma sapan bir geziye çıktım. Adanın bir ucundan diğer tarafına giden 2 saatlik, sıcak ve sıkıcı otobüs yolculuğunda, sürekli dua eden Teyzelerin, gürültücü orta yaşlı kadınların ve otobüsün aynasından sallanan ikonalar, aziz resimlerini arasındaki sarı lacivert boncuklardan yapılmış "Maşallah" yazısını düşünedurdum. Sonra, bir dağın başında, bir çeşmenin dibinde uyuya kalmış, muhtemelen kaçak gelmiş, bir Suriye'li aileyi gördüm. İnanılmaz bir sefalet içinde, sıcaktan ezilmiş haldeydiler.. Bir çam ağacının gölgesine sığınmış, uyumaya çalışıyorlardı... Sonra yolda nicesini, adanın diğer tarafına gitmek için belki 50 - 60 KM'lik bir yolu yürürken gördüm.  Başka bir yerlerde öbek öbek aileler ağlıyor, eskimiş plastik su şişelerine çeşmelerden su dolduruyor, çorapl...