Jan Devrim

 2017 Ağustosunda, ilk kez kalp krizi geçirdiğimi zannetmiştim. Doktora gittim, apar topar beni anjiyoya sevk ettiler. Kalbimde bir baskı, sıkışmış bir his. Ölüyorum zannettim. Ailedeki erkeklerin erkenden yola çıkması beklenen bir olay, ama bana sıranın bu kadar çabuk geleceğini bilmiyordum.  Operasyonu hiç hatırlamıyorum, bilmem niye. Oysa ilginç bir olay. Kolumdan bir delik açtılar, içeri bir takım teller soktular, bir ekranda kalbimin içini görüyorduk.  İki kılcal damarımın biraz tıkalı olduğunu ama büyük bir sorun olmadığını söylediler.  Rahatladım mı bilemiyorum, iman tahtamda oturan fil kalkmadı çünkü. Ben kahve içtiğim yeri bile zor değiştiririm, yirmi iki yıldır aynı ruh doktoru ile görüşüyorum. Ona gittim, anlattım. Biraz panik atak biraz psikolojik ağrılar dedik, ilaca başladım. Uyku sorunum vardı, onu da çözdük. Bir hap alınca yirmi dakikaya bayılıyordum.  Böylece zaman geçti gitti. Kalbimde ara sıra gelen bir sızı, hayatımı işgal eden yorucu dertler...

İstanbul Sözleşmesinin iptal edilmesi, çalışan kadınlar gününden hemen sonra gündemimize düştü. Uzun yıllardır bu sözleşmenin uygulamaya alınmasını tartışırken, bir anda tamamen uygulanmayacağı haberi ile sarsıldık.  Aslında İstanbul Sözleşmesinin içindeki bir çok maddenin zaten mevcut kanunlarımızda bulunduğunu söylemek çok doğru. Bu kanunların uygulanmadığı, caydırıcı olmadığı ve bu yüzden kadın cinayetlerinin artarak devam ettiği de doğru.  Son dönemde bir çok olayda Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarının uygulanmadığını, Anayasa Mahkemesi kararlarına rağmen bazı uygulamalar yapıldığını gördük. Ülkemizde belli konularda hukuk kurallarının çalışmadığını söylemek mümkün. Mahkemenin bir vatandaşın son değil ilk sığındığı liman olması, oraya gittiğinde kendini güven altında hissetmesi gerekiyor. Oysa defalarca koruma kararı çıkartmış kadınların cinayete uğradığını, korunmadığını ve vahşice öldürüldüğünü biliyoruz.  Geçtiğimiz hafta bir kadını öldüren katili mahkeme ka...