Jan Devrim

 Zeki, herkesin tanıdığı birine benziyordu. Uzaktan bir akraba, iyi bir çocuk. Biraz futbola düşkün. Sessiz, sakin. Bazen kötü şakalar yapan, sonra kimsenin içten gülmediğini anladığında kırılan ama belli etmeyen, dudağının kenarında hep bir hüzün, Zeki, uzaktan bir akraba yada bir tanıdığın kardeşi.  Esmer, uzun bir yüzü vardı. Gür kuvvetli saçlı ama temiz. Zayıftı ama çelimsiz değil. Güçlü, dayanıklı bir görüntüsü vardı. Adem elması belli, burnu yüzüne büyük gelen bir çocuk. Saçlarını güzel tararsa, bir şarkıcıya benzetilebilirdi.  Zeki’nin kırmızı bir forması vardı. İnter’in ise mavi. Hayallerinde mavi forma, koşabildiğince koşardı sahalarda. Geceleri hayalleri büyür, kocaman olurdu.  Kendini o forma içinde görür, bir uçakla Roma’ya, bir diğeri ile Paris’e uçardı. Gittiği yerlerde çiçekler ile karşılanırdı. Daha hızlı koşarsa olacak gibi gelirdi, sahaya çıktığında en hızlı, en çevik, en dayanıklı olmaya çalışırdı.  Hayallerinde uzaklar, uzaklarda başarılar va...

Sözlük Herkes kendine bir sözlük yazmalı aslında. Her kelimenin farklı bir anlamı yok mu hepimizin yüreğinde. Hangi kelime sözlükten çıktığı gibi yankılanıyor, hangi kelime dört beş harf ve biraz sesten ibaret? Kimi kelimelerde kalbimiz kanımız var, kiminde sesler, acılar veya rüyalar. Ev diyor, örneğin, ev. Evi yıkılmış, deprem olmuş hayatında, koltukların ve sehpaların, özenle alınmış tencerelerin ve o küçük fiskos sehpasının, akşamları baş ucuna koyduğu küçük, kendinden bardağı olan sürahinin, terliklerini özenle kaldırdığı dolabın, bebekliğinde babaannesini ördüğü küçük, minik, minicik hırkanın üzerine hayatın ve yorgunluğun molozu yağmış. Ev taşımamış bu yükü ve yıkılmış, altında bildiği her şey kalmış. Deprem olmuş, yer sallanmış. Dünya sallanmış.  Bir daha ev diyebilir mi, evin yıkıntısı olmadan. Bilmemne sepeti nokta kom diyorlar, herşeyin arkasında var. Çiçeğin sepeti, tencerenin sepeti, ne geliyorsa aklına. Oysa onun aklına annesinin bakkala uzattığı sepet geliyor, beşinc...