Jan Devrim

 13 Kasım günü, uzun yıllardır arzu ettiğim ama bir türlü gerçekleştiremediğim bir etkinlik için Düzce'ye gittim, uzun yıllar sonra sokaklarda yürüdüm, eski günlerimi andım. Yıkılan binaların hüznünü hissettim, yıkılmayan ve ayakta kalanlar da içimi acıdan anıları tutup getirdiler. Karışık duygular ile Atilla Gösterişli ile birlikte olacağımız İmza Günü ve Sohbet etkinliğine gitmek için Mekan Kafe'ye doğru yola çıktı. Oraya vardığımda, çok uzun yıllardır, belki 30 senedir görmediğim büyüklerimi, Düzce'nin "Olağan Şüpheli" sanat çevresini gördüm ve çok mutlu oldum. Mutlu oldum, çünkü gülümseyen yüzleri, umutlu bakışları, ilgileri ile aynı eskiden olduğu gibi, bu şehrin renklerinin güzelleşmesi için çaba gösteriyorlardı. Ama üzüldüm. Pek az yeni isim eklenmiş, pek az genç isim katılmıştı. Sanırım gençler, aynı saatte oynanan Düzcespor maçına gitti. Bu karışık duygular içinde İstanbul'a döndüm. Kötü haber yolda geldi. Taksim'de yıllar sonra yine patlama olmuş...

 Uzun yolculukları hiç sevmedi, ama nedense o gün ayrı bir mutlulukla çıktı yola. Burhaniye'deki evin kapısını çekti, bahçenin içinde kısa bir tur döndü. Açık bir kapı, pencere kalmadığından emin oldu. Gecenin o garip, tutarsız karanlığı, sessizliği ile bütün evlerin üstünü örtüyordu. Hava soğuktu ve ince bir yağmur çiseliyordu. Derin, çok derin bir nefes aldı. Toprak ve deniz kokusunu çekti içine. Gökyüzünde bir iki yıldız, belli belirsiz parıldıyordu. Yıllardır Eylül başında yazlığını kapatıp eve dönerdi. Bu kez bunu yalnız başına yapmıştı. Son bir kez balkona çıktı, kapıları zorladı, açılmadılar. Çiçeklerine, yetiştirdiği süs kabaklarına, bir kenara toplanmış saksılara baktı. Yaşamın, bu anın içinde olmanın derin mutluluğunu hissetti içinde. Tatlı, kıpır kıpır bir duyguydu. İnsanı harekete geçiren ama sakin bir duygu. Uzakta bir evin ışığının yandığını, yaşlı bir kadının sakince mutfak penceresinden baktığını gördü. Sonra o kadının çaydanlığa su koyuşunu, onu ocağın üzerine ko...