Küçük, yavru köpeğin koşuşunu izledim. Bir anda yattığı yerden, neredeyse ölü gibi duruyor olduğu halde, fırladı. Uzakta bir yerde gördüğü bir ışık hareketinin peşine düştü. Ama sonra dikkati dağıldı. Odanın içinde, kapının olduğu yerden, ani bir hareketle koltuğa doğru atladı. Başka zaman üzerine çıkamadığı koltuğa, bir anda zıpladı, kulaklarının ve ayaklarının hareketini görmek mümkün değildi. Gözleri benim görmediğim bir şeye odaklanmış gibiydi ama o şey olduğu yerde durmuyor gibiydi. Koltuk boyunca koştu, sonra koltuğun kolçağında bir an duracak gibi oldu ama durmadı. Yere atladı, kapıya doğru koştu, oradan döndü televizyonun önündeki oyuncağını ısırdı, onunla bir iki adım attı ama atarken başını salladı, dişlerinin beyazını gördüm. Sonra… Sonra yoruldu ve olduğu yere çöktü, sanki hiç kımıldamamış, hiç hareket etmemiş gibiydi. Gözleri, büyük siyah gözlerinin ardından beyazı çıkarak çevreyi izlemeye başladı. Esnedi. Büyük, kocaman, dünyayı yutacak gibi bir esneme ile esne...
O gün, sabah işe giderken, traş olmaya henüz başladığımda, yüzüme baktım ve gençliğimde, belki onaltı yaşımda oynadığım tiyatro oyunu aklıma geldi. Nedensizce, bir anda aklıma geldi. Subay kıyafeti giydirmişlerdi bana, ikinci perdenin açılışında uzun, çok uzun bir konuşma yapıp, bir daha sahneye çıkmıyordum. “Suçlular Çağı, Suçsuzlar Çağı” O oyun, oynadıkça anlam kazandı. Ben subay kıyafetini sevdim. 1. Perde başlarken giyer, benim sıram gelene kadar küçük şehrin tek tiyatro salonunun girişinde dolanırdım. Genç kızlar beni beğenir, gözlerini çekmeden bana bakardı. O zaman, “Bir asker olmalıyım, subay olmalıyım. Bu üniformayı hep giymeliyim.” dedim kendi kendime. “Yada onun gibi bir şey, vali olabilir, savcı, hakim olabilir. Ama gücü kendinden olan bir iş yapmalıyım.” Öyle olmadı. Bir ufak işletmede, dükkanın arkasındaki ofiste muhasebede çalışan, ne fakir, ne zengin, sıradan birisi oldum. Çünkü oyun, oynadıkça anlamını yitirdi. O etki, kayboldu. Ve son bir gün, ...